W historii Internetu wielokrotnie byliśmy świadkami tego, jak zwykła plotka szerzy panikę wśród jego użytkowników. Od bagatelnych „kaczek dziennikarskich”, poprzez newsy o celebrytach, aż po afery i skandale polityczne – medium globalnej sieci umożliwiało rozprzestrzenianie się przeróżnych, nie zawsze weryfikowanych, informacji. W marcu bieżącego roku polskich Internautów skonsternował obrazek pochodzący z popularnej strony kwejk.pl. Z rewelacji w niej zawartych wynikało, iż w województwie opolskim odkryto nowy gatunek kleszcza, w którym egzystują osobniki zarażone ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV). Naukowcy przestrzegali przed pandemią, jak się okazało – nie do końca uzasadnioną. Czy kleszcze mogą przenosić HIV? Fora internetowe zaroiły się od zapytań tego typu, a blogi medyczne i takież panele dyskusyjne pospieszyły z uspokojeniem przestraszonych Polaków. Jak by na to nie patrzeć, przed kleszczami warto się chronić. Byłaby to, jak mniemam, najbardziej pożyteczna konkluzja wyciągnięta z całej sprawy. Jak podają rzetelne źródła medyczne, wirusem HIV człowiek może zarazić się podczas niezabezpieczonego (tzn. bez użycia prezerwatywy) stosunku płciowego z osobą zakażoną, przez używanie zakażonych igieł czy strzykawek. Istnieją także przypadki zakażeń wirusem HIV zainfekowaną krwią (transfuzja) lub preparatami krwiopochodnymi czy tkankami oraz wydzielinami. Prosta zatem wydaje się dedukcja, że przestrzegając pewnych zasad bezpieczeństwa, nie jesteśmy narażeni na infekcję. Temat ten jest ciekawy jednak z innego powodu; zaobserwowaliśmy bowiem interesujące zjawisko z pogranicza socjologii i psychologii, zjawisko, któremu uległo wiele osób, do których dotarła informacja o zakażonych kleszczach. Mieliśmy do czynienia z niepokojem czy już zbiorową paniką? Jak widać – do tej pory nie odnotowano żadnego przypadku zakażenie człowieka wirusem HIV przez jakiekolwiek zwierzę, posiadający aparat kłująco – ssący (w tym także komary). Pozostaje zatem pytanie, które może zadać sobie każdy użytkownik Internetu – przed czym warto się bardziej bronić? Przed brakiem weryfikacji treści w sieci, czy przed jej realizacją w rzeczywistości?